Այդ գիշեր մենք պառկած էինք սենյակի հատակին, ու ես լսում էի շերամի որդերի խշխշոցի ձայնը: Որդերը թթի տերևներ էին ուտում, ու ամբողջ գիշեր լսելի էր նրանց շրշյունը, նաև՝ այնպիսի մի ձայն, ասես ինչ֊-որ բան էր ընկնում տերևներին: Քնել չէի ուզում, քանզի վաղուց այնպիսի միտք կար ուղեղիս մեջ, որ եթե խավարի մեջ աչքերս փակեմ ու հանկարծ դանթեմ, հոգիս մարմնիցս դուրս կլողա: Դա վաղուց էր սկսվել, այն գիշերից ի վեր, երբ ցնցում ստացա ու զգացի, թե ինչպես հոգիս դուրս թռավ, հեռացավ ինձնից ու կրկին ետ դարձավ: Փորձում էի չմտածել այդ մասին, սակայն այդ պահից սկսած, գիշերները, հենց որ նիրհում էի, այդ ամենը կրկին սկսվում էր, ու շատ մեծ ճիգ թափելուց հետո էր միայն դա ինձ հաջողվում: Հիմա արդեն գրեթե համոզված եմ, որ նման բան կարող էր և չլինել, բայց այն ժամանակ՝ ամռանը, մեջս ցանկություն էլ չկար ռիսկի դիմելու: Շարունակել կարդալ
Էռնեստ Հեմինգուեյ. Քնից առաջ
30 Շաբաթ Սպտ 2017
Posted Գրական ակումբ
in