Ագուտագավա Ռյունոսկե. Ինչպես Բիսէյն էր հավատում

Բիսէյը կանգնած էր ցածում` կամրջի տակ, և սպասում էր նրան:

Բարձրում, նրա գլխավերևում, պատատուկներով կիսով չափ պարուրված քարե բարձր բազրիքի ետևում, ժամանակ առ ժամանակ երևում էին կամրջով անցնողների սպիտակ քղանցքները` մայրամուտի վառ արեգակով լուսավորված և քամուց թեթևակիորեն ծածանվող… Իսկ նա չէր գալիս:

Փոքր-ինչ անհանգստացած` Բիսէյը մոտեցավ և սկսեց նայել հանդարտ գետին, որով չէր լողում և ոչ մի նավակ:

Advertisements

Ժակ Ռուբո. Ծննդոց

Վերջին գլուխ

1. Այսպես ստեղծվեց երկինքն ու երկիրը, և դրանց ողջ պարունակությունը: 2. Եվ յոթերորդ օրն ավարտեց Աստված իր գործը, որ արել էր ու հանգստացավ յոթներորդ օրն իր ամբողջ գործից, որ արել էր, 3. և օրհնեց Աստված յոթերորդ օրը և սրբագործեց այն, որովհետև այդ օրը Աստված հանգստացավ իր բոլոր գործերից, որ ստեղծել էր ու արել: 4. Արդ, եղավ այնպես, որ մարդիկ սկսեցին բազմանալ աշխարհի մեջ ու ծնեցին դուստրերի, 5. որոնց միջից, այս աշխարհի մեծերը տեսնելով, որ գեղեցիկ էին` կին առան նրանց, ում ընտրեցին: 6. Եվ Աստված տեսավ, որ մարդկանց վատությունը աճում էր ու բազմանում, և որ օրեց-օր նրանք իրենց սրտում լոկ չարություն էին որոճում ու նյութում: 7. Աստված տեսավ, որ դա վատ էր, 8. ու զղջաց, որ ստեղծել էր մարդուն աշխարհում իր պատկերով, որ արու և էգ էր ստեղծել նրան, 9. որ օրհնել էր նրան, որ աճեր ու բազմանար և լցներ երկիրը, որ իրեն ենթարկեր այն, ու տիրեր ջրում` ձկների, և օդում` թռչունների վրա: 10. Ահա, -ասաց Աստված.- Ես նրանց տվեցի ողջ երկրի վրա տարածված տեսանելի բոլոր բույսերի սերմերը և իրենց մեջ պտուղ սերմանելու սերմ պարունակող բոլոր ծառերը, և ահա թե ինչ արեցին նրանք :
11. Եվ դրանից ցավեց իր սիրտը:12. Եվ Աստված այնպիսի ջրհեղեղ առաջացրեց, որ ջուրը բարձրացավ երկրի վրա ու այնքան բարձրացավ, որ մարդը վերացավ երկրի վրայից:13. Եվ Աստված տեսավ , որ դա բարի էր:14. Եվ եղավ երեկո, և եղավ առավոտ` առաջին օրը վերջին օրերից:15. Աստված ասաց.-Թող ջուրը ծածկի երկնքի տակ գտնվող բոլոր բարձրաբերձ լեռներն ու ծածկի դրանք տասնհինգ կանգուն ավելի վեր: 16. Թող ջուրը խեղդի բոլոր կենդանի հոգիներին, լողացող կենդանիներին ու թռչուններիրն, որ ճախրում են երկրի վրա` օդային տարածության մեջ: 17. Եվ Աստված խեղդեց բոլոր խոշոր ձկներին և բոլոր կենդանի հոգիներին, որ ջուրը ծնունդ էր տվել ամեն մեկին` ըստ իր բնության, և բոլոր թռչուններին, որ թևեր ունեն, ամեն մեկին` ըստ իր բնության:18. Աստված անիծեց նրանց ու խեղդեց ջրում: 19. Եվ Աստված տեսավ, որ դա բարի էր: 20. Եվ երեկո եղավ և առավոտ` երկրորդ օրը վերջիններից: 21. Աստված ասաց.- Թող չլինի այլևս ոչ մի լույս երկնքի տարածության մեջ` ցերեկը գիշերից բաժանելու համար: Թող այլևս չլինեն նշաններ, եղանակներ կամ օրեր: 22. Թող այլևս լույս չլինի երկնքի տարածության մեջ` երկիրը լուսավորելու համար: Այդպես էլ եղավ: 23. Եվ Աստված վերացրեց երկու մեծ լուսատուները, ավելի մեծը` ցերեկը կառավարելու համար, ավելի փոքրը` գիշերը կառավարելու համար, ու նաև` աստղերը: 24. Աստված դրանք ջնջեց երկնքից, որպեսզի ոչ մի բան այլևս չբաժանի լույսը խավարից: 25. Եվ տեսավ Աստված, որ դա բարի էր: 26. Եվ երեկո եղավ և առավոտ` երրորդ օրը վերջիններից: 27. Աստված ասաց.- Թող քամի փչի երկրի վրա` ջուրը դադարեցնելու համար 28. Թող խցանվեն անդունդի աղբյուրներն ու փակվեն երկնքի ջրարգելակները, և թող դադարի երկնքի անձրևը: 29. Եվ ջուրն իջավ, ու տեսանելի եղան լեռների գագաթները՝ 30. Ու երբ ջուրը հոսեց երկրի վրայից ու երկիրը բեռնափաթվեց ջրից, ցամաքը նորից երևաց: 31. Այդպես քանդվեց ու քերվեց երկրի երեսից այն ամենն, ինչ կար այնտեղ, թե՛ մարդիկ, թե՛ գազաններն ու օձերը, թե՛ երկնքի թռչունները: 32. Եվ տեսավ Աստված, որ դա բարի էր: 33. Եվ երեկո եղավ, և առավոտ` չորրոդ օրը վերջիններից: 34. Աստված ասաց.- Թող այլևս ոչ մի տարածություն չլինի ջրերի միջև` բաժանելու համար ջրերն իրարից: 35. Ջնջեց Աստված տարածությունը, որը բաժանում էր տարածության տակի ջուրը տարածության վրայի ջրից: 36. Ջնջեց Աստված տարածության անունը, որ երկինքն էր: 37. Եվ տեսավ Աստված, որ դա բարի էր: 38. Եվ երեկո եղավ և առավոտ` նախավերջին օրը: 39 Աստված ասաց.- Այլևս ոչ մի լույս: Եվ լույսը վերացավ: 40. Աստված տեսավ, որ խավարը բարի էր: 41. Աստծո հոգին սավառնում էր ջրերի վրայով: Երկիրը ոչինչ էր ու ծանր: Խավար` անդունդի վերևում: 42. Աստված ոչնչացրեց իր ստեղծած երկինքն ու երկիրը: 43. Եվ երեկո եղավ և առավոտ` վերջին օրը:

Էռնեստ Հեմինգուեյ. Տասը հնդկացիներ

Հուլիսի չորսի^[1] ուշ երեկոյան, երբ Նիքը եւ Գարներների ընտանիքը քաղաքից տուն էին վերադառնում մեծ ֆուրգոնով, ճանապարհի վերցրին ինը հարբած հնդկացիների։ Նա հիշում էր՝ նրանք ինն էին, որովհետեւ մթնշաղին Ջո Գարները կանգնեցրեց ձիերին, ցատկեց ներքեւ ու մի հնդկացու բարձրացրեց անիվների առջեւից։ Նա քնած էր դեմքն ավազի մեջ թաղած։ Ջոն նրան քարշ տվեց դեպի ճանապարհամերձ թփուտները եւ կրկին վերադարձավ ֆուրգոն։

Քեթրին Մենսֆիլդ. Ճանճը

«Լավ տեղավորվել եք այստեղ»,- հևոցով ասաց պարոն Վուդիֆիլդը և կանաչ կաշվե բազկաթոռից այնպես նայեց, կարծես օրորոցից դուրս նայող երեխա լիներ: Վերջացրել էր խոսքը, արդեն գնալու ժամանակն էր, բայց չէր ուզում գնալ: Թոշակի անցնելուց… կաթվածից հետո կինն ու աղջիկները ամեն օր, բացի երեքշաբթի օրերից, տանը փակված էին պահում: Երեքշաբթի օրերին նրան հագցնում էին, սափրում և ուղարկում Սիթի, թեև ո՛չ կինը, ո՛չ աղջիկները պատկերացում չունեին, թե ինչ է անում ողջ օրը: Դե երևի ընկերներին է զզվեցնում: Մարդիկ վերջին հաճույքներից այնպես են կառչում, ինչպես ծառը՝ թափվող վերջին տերևներից: Ահա թե ինչու ծեր Վուդիֆիլդը նստած սիգար էր ծխում ու մի փոքր նախանձով նայում իր տնօրենին, ով ճոճվում էր աթոռին թիկնած, ու չնայած տարիքային հինգ տարվա տարբերությանը՝ թմբլիկ, կարմրաթուշ և դեռ կյանքով լի էր, ու դեռ շարունակում էր ղեկավարել գրասենյակը: Միայն նրան նայելը հաճելի էր:
” Անկեղծ ասած՝ հարմար տեղավորվել եք այստեղ,- թախծոտ ու միաժամանակ ուրախ ձայնով ասաց ծերուկը:

Էռնեստ Հեմինգուեյ. Չեմպիոնը

Նիքը ոտքի ելավ։ Լավ է, անվնաս էր մնացել։ Նա հայացք ձգեց ռելսերին, ոլորանին չքացող վերջին վագոնի վառ լույսերին։ Ռելսերի երկու կողմերում էլ ջուր էր ու թաց, ավելի հեռվում ճահիճ կար։

Նա շոշափեց ծունկը։ Տաբատը պատռված էր, մաշկը՝ պլոկված։ Ձեռքերին քերծվածքներ կային, եղունգների տակ՝ ավազ ու մոխիր։ Նա մոտեցավ ամբարի ծայրին, թեքավուն լանջով իջավ ջրի մոտ ու սկսեց լվանալ ձեռքերը։ Սառը ջրով խնամքով լվաց՝ եղունգների տակից հանելով կեղտը։ Այնուհետև պպզեց ու լվաց ծունկը։

Էռնեստ Հեմինգուեյ. Բժիշկն ու իր կինը

Դիք Բուլթընը հնդկացիների ավանից եկավ Նիքի հոր համար գերաններ կտրելու։ Նա իր հետ բերել էր որդուն՝ Էդդիին, նաեւ մեկ այլ հնդկացու՝ Բիլլի Թեյբշո անունով։ Նրանք անտառից ետնամուտքով ներս մտան, Էդդիի ձեռքին՝ երկար լայնակի սղոց։ Սա տղայի ուսին տարուբերվում էր ու քայլելիս զրնգում։ Բիլլի Թեյբշոն երկու խոշոր կեռաձող էր տանում։ Դիքն էլ անութի տակ երեք կացին ուներ պահած։

Նա շրջվեց ու փակեց դարպասը։ Մյուսները գնում էին նրա առջեւից՝ իջնելով լճափ, ուր գերաններն էին՝ թաղված ավազների մեջ։

Վիլյամ Սարոյան. Ամենաանսպառ ժանրը

Պատմվածքն անվերջանալի բան է: Զարմանալի է, թե այդ անսահմանության ինչպիսի՜ փոքր մասնիկ է հաջողվել մինչև հիմա ցույց տալ գրողներին ընդհանրապես, և ձևերից ինչքան քիչն է մատչելի մի գրողի` սա վերաբերում է նաև ինձ, վերաբերում է ավելի, քան մեկ ուրիշին:
Պատմվածքի բուն սյուժեի մեջ քիչ հնարավորություններ չեն թաքնված, իսկ մնացյալ ամեն ինչը, որը կազմում է պատմվածքը, հիրավի անսպառ է: Կյանքն անհատակ է, իսկ գրողի համար ամենաանհատակ ձևը պատմվածքն է: Քանի դեռ աշխարհում կան գրողներ, և քանի դեռ նրանք գրելու ցանկություն ունեն, պատմվածքն ազատ է ընտրել ցանկացած ձևը, իր համար վերցնել ցանկացած չափ, ցանկացած ոճ, անգամ ագատ է քարուքանդ անել թե առաջինը, թե երկրորդը, թե երրորդը:

Կարդում ենք Թումանյան

Ինգեր Էդելֆելդթ. Մանկության հուշեր

Ես չափազանց շատ էի ուզում մի քանի դրամատիկ մանկության հուշ ունենալ: Դրամատիկ մանկություն ունեցած մարդը, առանց որևէ մեկի զարմանքը շարժելու, կարող է խենթ լինել: Դե դա իսկապես այնքան էլ տարօրինակ չէ, որ նա միջակ մեկն է, կասեն մարդիկ, հայրը, հայտնի է, մորֆինիստ էր, մայրն էլ՝ եթովպացի միանձնուհի, ինքն էլ իր առաջին երեք տարին անց է կացրել նավի վրա:
Երբեմն ես մտածում էի, որ անպայման պիտի տեղի ունեցած լիներ ինչ-որ մի բան, որ իր հետքն էր թողել իմ հոգում, չլսված, անհավանական մի բան, այնքան անհավանական, որ ամբողջ աշխարհը միտումնավոր մառախուղով էր պատվել, որ միայն թե ես չհիշեմ այդ անհավանական դեպքը: Կամ ինձ մի բան է պատահել մեկ ուրի՞շ կյանքում: Տեսնես կհիշե՞մ, եթե ինձ հիպնոսացնեն: Արդլյք սպանե՞լ եմ մեկին այն ուրիշ կյանքում կամ ավելի ահասարսուռ մի բան արել: Եվ կամ գուցե ի՞նձ են սպանել:

Հերման Հեսսե. Սրնգի երազանքը

Ահա՛,- ասաց հայրս և ինձ մի փոքրիկ ոսկրե սրինգ տվեց,- վերցրո՛ւ սա և երբեք չմոռանաս քո ծեր հորը, երբ օտար երկրներում այս գործիքի օգնությամբ մարդկանց սրտերը ուրախացնես: Սա քո կյանքում կարևոր ժամանակ է, երբ դու աշխարհը պիտի ճանաչես և շատ բան սովորես: Ես այս սրինգը տալիս եմ քեզ, որովհետև դու այլ աշխատանք չես կատարում և միայն երգել ու նվագել ես սիրում: Միայն մտածի՛ր այն մասին, որ դու միշտ գեղեցիկ ու ուրախ երգեր կատարես, այլապես իզուր կլինի այն շնորհը, որով դու պարգևատրվել ես Աստծո կողմից:
Իմ սիրելի հայրիկը շատ բան չէր հասկանում երաժշտությունից: Նա գիտնական էր և մտածում էր՝ ես գործի կդնեմ գեղեցիկ սրինգը, և ամեն ինչ ինքնըստինքյան լավ կստացվի: Ես չէի ցանկանում կոտրել նրա հավատը, այդ պատճառով շնորհակալություն հայտնեցի նրան, սրինգը գրպանս դրեցի և հրաժեշտ տվեցի:
Մեր հովիտը ինձ ծանոթ էր մինչև բակի մեծ ջրաղացը, դրա հակառակ կողմում փաստորեն մի այլ աշխարհ էր, որն ինձ այնքան շատ էր ձգում: Մի հոգնած մեղու էր նստել հագուստիս թեզանիքին: Նրան ես ինձ հետ տանում էի և ուրախ էի, որ «սուրհանդակ» ունեի, որը ողջույններ էր տանելու իմ հայրենիք: