Ապուշ-պուպուշ ջուր

Գիտեք, որ գարուն է արդեն, ու Արևմտյան դպրոցի լողավազանը դարձել է ամենագրավիչը, կանչողը: Լողալ չսիրող չկա, ջրից վախեցող` նույնպես:

Դավիթ Հովհաննիսյանն այսօր ջրում էր. իհարկե, փոքր-ինչ դժվարությամբ, բայց փրկօղակով ջուրը մտավ:

-Ապուշ ջուր ես չեմ սիրում, կխեղդվեմ, լսո՞ւմ ես:

Իր անբաժան ընկերների` խաղալիքների մասին պատմություն պատմելով, խաղալով-խաղացնելով լողավազանի մի ծայրից մյուսն էինք լողում: Մի տեսակ վստահություն ստանալու համար ամուր բռնել էր ինձ, բաց չէր թողնում: Երկար ժամանակ ջրում մնացինք, սկսեց վստահել, չվախենալ: Դավթի տրամադրությունը փոփոխական էր` մե՛կ հիացած, մե՛կ դժգոհ, մե՛կ ուրախ, մե՛կ …

Կարևորը, որ Դավիթը չէր ուզում ջրից դուրս գալ, չէր ուզում, որ ավարտվի իր խաղը. ապուշ ջուրը դարձավ պուպուշ ու անուշ:

Advertisements

Թումանյանն ընտանիքում

Հովհաննես Թումանյանի Պոչատ աղվեսը հեքիաթը ներկայացնում են Դանիել Մարկոսյանն ու ընտանիքի անդամները:

Նկարահանումը` մայրիկ Զարուհի Պետրոսյանի

Թումանյանն այսքան միավորող… այսքան ընտանեկան` ջերմ ու հոգատար: Դանիելի շուրջը սիրելի-սիրված մարդիկ, ընտանիքի անդամներ, հարազատ ու նվիրված:

Հեքիաթի հերոսների ստեղծմանը նույնպես մասնակցել է Դանիելը: Հայրիկի հետ խնամքով-սիրով պատրաստել են ու ներկայացնում են մեզ:

Բարի վայելում:

Օգտագործվել է տեսախցիկ, մոնտաժն արվել է Movie Maker ծրագրով:

Դդմատեղեկություններ

Դդմատեղեկություններ Դանիել Մարկոսյանից

Աղբյուրը՝ Սեդա Վիրաբյանի բլոգ

Դդմաթխիկ-բառթխիկ

Խոհանոցային գործունեություն

Դդմային թխվածքաբլիթների պատրաստում-բառթխիկ:

Հորինել ենք հանելուկ դդմի մասին.

Կլոր է, ձմերուկ չէ,

Գազարագույն է, գազար չէ,

Լինում է նաև տանձաձև

Մեջն էլ լիքը կորիզներ:

Յուրաքանչյուրն իր մասնակցությամբ, ոգևորությամբ, հիացմունքով…

Լուսանկարները՝ Վարդ Սիմոնյանի

Շախմատի գույները փոխել եմ…

Դավթի մասնակցությունն ուրախալի է, հաճելի: Շախմատը հետաքրքրում է նրան, ուզում է հիշել, մտապահել: Սպիտակ խաղաքար է ցույց տալիս, ասում է.

-Ընկեր Կարինե, մանուշագույն է, չէ՞:

Ասում եմ.

-Դավիթ ջան, հաստա՞տ, ուշադիր նայիր:

-Ես որ ասում եմ, ուրեմն ճիշտ է, լսեցի՞ր,-բարկանում է,- իսկ մյուսը՝ կապույտ է /ցույց է տալիս սև խաղաքար/: Ես շախմատի գույները փոխել եմ, իմ սիրած գույներն եմ դրել: Լավ եմ արել, չէ՞:

Քո գույները միշտ պայծառ են, ի’մ Դավիթ:

Այնքան եմ կարևորում Դավթի գոյությունը, ներկայությունն իմ կյանքում, իմ օրվա մեջ: Ամեն օր Դավթի լույսը հետս տուն եմ տանում:

Դդմաբլբլոց

Այսօր խոսեցինք դդմի օգտակար հատկությունների մասին, Paint ծրագրով դդմային կերպարներ նկարեցինք, պատմեցինք նկարի մասին:

Դավիթն ու Դանիելն ակտիվ մասնակցեցին, հավեսով խոսեցին, պատմեցին:

Համերաշխ, ստեղծական գործունեությունը, բաց ներառական միջավայրը մեզ մտերմացնում, մեկ է դարձնում: Դավիթն ու Դանիելն այնքան են ներառված, որ խմբից չես ջոկի, չես տարբերի:

Բլբլոցները՝ տեսանյութում

Հունվարյան մարզական ստուգատես. նկարաշար

Ստուգատեսի մասնակիցները կատարում են սողանցում նստարանի վրայով, քայլ թաթերի վրա նստարանի վրայով առաջադրանքները:

Հունվարյան մարզական ստուգատես

Հյուսիսային դպրոցի 1-ին դասարանցիներն այսօր մասնակցեցին հունվարյան մարզական ստուգատեսին:

Հյուսիսային դպրոցից Մայր դպրոց ճանապարհը քայլքով անցանք 12 րոպեում:

Օրվա գիր. Դանիել Մարկոսյան

Դանիելն ակտիվ, հավեսով մասնակցեց մարմնամարզական ստուգատեսին, հերթով կատարեց բոլոր առաջադրանքները:

-Մարմնամարզությունը անեմ, որ մամայիս պատմեմ,-ասում է,- բա տուն գնամ, ի՞նչ պատմեմ:

Մարմարյա սրահում էլ ոգևորված հետևում էր յուրաքանչյուր մարդու, յուրաքանչյուր խոսքի, գործողության և շարժումի: Կրկնում էր այն արտահայտությունները, որոնք հնչում էին բարձրախոսով, կարդում էր այն տեքստերը, որոնք երևում էին էկրանին:

Օրվա վերջում ասաց.

-Լավ օր էր, կարմիր էր, ես պարեցի, ուժեղացա:

Օրվա գիր. Դավիթ Հովհաննիսյան

Դավիթն այսօր մարզական էր հագնված: Արդեն գիտեր, որ պետք է մասնակցենք մարմնամարզական ստուգատեսի: Սպասում էր, անհամբեր էր, բայց երբ բաճկոնները հագանք ու ճամփա ընկանք նեղվեց.

-Չեմ ուզում, ես չեմ գա, ինձ մի տար:

-Դավիթ ջան, եթե չես ուզում, դու չես մարզվի, բայց արի գնանք, կնայես ընկերներիդ: Եթե կուզես, դու էլ կմարզվես, չես ուզի՝ պարզ է, որ չենք ստիպի:

Համոզվեց: Ժպտաց: Հագնվեց:

Հյուսիսային դպրոցից Մայր դպրոց տանող ճանապարհը, հատկապես աստիճանները ձյունառատ էին, Դավթի համար իջնելը դժվար էր, վախենում էր:

Նկատել եմ, որ Դավիթն աստիճաններ ու բարձրություն չի սիրում, խուսափում է անցնել  այն ճանապարհներով, որտեղ աստիճաններ կան: Ցած է նայում ու գրեթե միշտ խնդրում.

-Օգնի, չեմ կարող:

Զգույշ, անշտապ, խոսք ու զրույցով անցանք ճամփան, հասանք Մայր դպրոց: Ուրախացավ, որ պիտի գլուխկոնծի տար, գլորվեր ներքնակների վրա: Պառկեց կապույտ գորգին ու որոշ ժամանակ ուսումնասիրում էր տարածքը, շոշափում էր գորգը, ներքնակները: Մեկ էլ ինքն իրեն որոշեց խմբին միանալ, սողալ նստարանի վրայով ու թավալվել:

Սիրեց նաև Միքայել Ղազարյանին, ժպտաց ու զգաց, որ Միքայելը հավանում է իրեն:

Դավիթն այսօր մասնակցեց նաև Մեդիաուրբաթին: Առաջին դասարանցիները ելույթ ունեին: Մինչ ելույթն ասում էր.

-Ես չեմ պարի, միայն կգամ, բոլորիդ կնայեմ:

Երաժշտության հնչյունները լսելուն պես նետվեց սրահ ու… առանց մեկնաբանության

Նկարահանումը՝  Տաթև Աթոյանի