Տարեդարձ է այսօր

Շնորհավորում ենք մեր շատ սիրելի, լավ ընկեր Դավիթ Հովհաննիսյանին՝ ծննդյան տոնի առթիվ: Ուզում ենք, որ շատ ընկերներ ունենաս, անհոգ-ուրախ լինես, ժպտաս ու շատ նվերներ ստանաս:

Advertisements

Արդեն ընկերներ ենք

Ամառային ճամբարը դարձավ հարթակ՝ հաշտեցման, ընկերության: Դավիթը և Ատին ընկերացել են:

Տեսանյութը՝ Քնարիկ Ներսիսյանի

Անուշ ցնցուղ

Մինչ լողավազան մտնելը…

Ջրաթերապիան և Դավթի արկածները

Սկզբում  մի  փոքր  վախ,  հետո  հաճելի  խաղ, այնուհետև   ջրից  դուրս  չգալու ցանկություն:

Ամբողջական նյութը՝ Նինա Հովհաննիսյանի բլոգում:

Ապուշ-պուպուշ ջուր

Գիտեք, որ գարուն է արդեն, ու Արևմտյան դպրոցի լողավազանը դարձել է ամենագրավիչը, կանչողը: Լողալ չսիրող չկա, ջրից վախեցող` նույնպես:

Դավիթ Հովհաննիսյանն այսօր ջրում էր. իհարկե, փոքր-ինչ դժվարությամբ, բայց փրկօղակով ջուրը մտավ:

-Ապուշ ջուր ես չեմ սիրում, կխեղդվեմ, լսո՞ւմ ես:

Իր անբաժան ընկերների` խաղալիքների մասին պատմություն պատմելով, խաղալով-խաղացնելով լողավազանի մի ծայրից մյուսն էինք լողում: Մի տեսակ վստահություն ստանալու համար ամուր բռնել էր ինձ, բաց չէր թողնում: Երկար ժամանակ ջրում մնացինք, սկսեց վստահել, չվախենալ: Դավթի տրամադրությունը փոփոխական էր` մե՛կ հիացած, մե՛կ դժգոհ, մե՛կ ուրախ, մե՛կ …

Կարևորը, որ Դավիթը չէր ուզում ջրից դուրս գալ, չէր ուզում, որ ավարտվի իր խաղը. ապուշ ջուրը դարձավ պուպուշ ու անուշ:

Շախմատի գույները փոխել եմ…

Դավթի մասնակցությունն ուրախալի է, հաճելի: Շախմատը հետաքրքրում է նրան, ուզում է հիշել, մտապահել: Սպիտակ խաղաքար է ցույց տալիս, ասում է.

-Ընկեր Կարինե, մանուշագույն է, չէ՞:

Ասում եմ.

-Դավիթ ջան, հաստա՞տ, ուշադիր նայիր:

-Ես որ ասում եմ, ուրեմն ճիշտ է, լսեցի՞ր,-բարկանում է,- իսկ մյուսը՝ կապույտ է /ցույց է տալիս սև խաղաքար/: Ես շախմատի գույները փոխել եմ, իմ սիրած գույներն եմ դրել: Լավ եմ արել, չէ՞:

Քո գույները միշտ պայծառ են, ի’մ Դավիթ:

Այնքան եմ կարևորում Դավթի գոյությունը, ներկայությունն իմ կյանքում, իմ օրվա մեջ: Ամեն օր Դավթի լույսը հետս տուն եմ տանում:

Օրվա գիր. Դավիթ Հովհաննիսյան

Դավիթն այսօր մարզական էր հագնված: Արդեն գիտեր, որ պետք է մասնակցենք մարմնամարզական ստուգատեսի: Սպասում էր, անհամբեր էր, բայց երբ բաճկոնները հագանք ու ճամփա ընկանք նեղվեց.

-Չեմ ուզում, ես չեմ գա, ինձ մի տար:

-Դավիթ ջան, եթե չես ուզում, դու չես մարզվի, բայց արի գնանք, կնայես ընկերներիդ: Եթե կուզես, դու էլ կմարզվես, չես ուզի՝ պարզ է, որ չենք ստիպի:

Համոզվեց: Ժպտաց: Հագնվեց:

Հյուսիսային դպրոցից Մայր դպրոց տանող ճանապարհը, հատկապես աստիճանները ձյունառատ էին, Դավթի համար իջնելը դժվար էր, վախենում էր:

Նկատել եմ, որ Դավիթն աստիճաններ ու բարձրություն չի սիրում, խուսափում է անցնել  այն ճանապարհներով, որտեղ աստիճաններ կան: Ցած է նայում ու գրեթե միշտ խնդրում.

-Օգնի, չեմ կարող:

Զգույշ, անշտապ, խոսք ու զրույցով անցանք ճամփան, հասանք Մայր դպրոց: Ուրախացավ, որ պիտի գլուխկոնծի տար, գլորվեր ներքնակների վրա: Պառկեց կապույտ գորգին ու որոշ ժամանակ ուսումնասիրում էր տարածքը, շոշափում էր գորգը, ներքնակները: Մեկ էլ ինքն իրեն որոշեց խմբին միանալ, սողալ նստարանի վրայով ու թավալվել:

Սիրեց նաև Միքայել Ղազարյանին, ժպտաց ու զգաց, որ Միքայելը հավանում է իրեն:

Դավիթն այսօր մասնակցեց նաև Մեդիաուրբաթին: Առաջին դասարանցիները ելույթ ունեին: Մինչ ելույթն ասում էր.

-Ես չեմ պարի, միայն կգամ, բոլորիդ կնայեմ:

Երաժշտության հնչյունները լսելուն պես նետվեց սրահ ու… առանց մեկնաբանության

Նկարահանումը՝  Տաթև Աթոյանի

Օրվա գիր

Ստուգատեսային օր. հեծանիվ, լող

Դանիելի և Դավթի ոգևորությունն անսահման էր, ուրախությունը՝ անսպառ, անվերջ: Դավիթը դեռ վարում է առանց արգելքները հաղթահարելու՝ զգույշ, վախվորած, թեքահարթակը հաղթահարելիս խնդրում է, որ օգնենք, բայց վստահ եմ, որ որոշ ժամանակ անց ամեն ինչ կստացվի: Իսկ Դանիելն անվախ ու վստահ վարում է, հաղթահարում արգելքներն ու բոլոր թեքահարթակները:

Դավիթը վախեցավ, ջուրը չմտավ, բայց հանդիպեց ջրին, սիրեց ու ժպտաց: Հետևեց լողի ստուգատեսի ողջ ընթացքին ու որոշեց, որ կմտնի ջուրը.

-Ես շորերս փոխեմ, հետո մտնեմ, չէ՞:

Կարծում եմ, որ առաջին արգելքը հաղթահարված է, հաջորդ անգամ Դավիթն առաջինն է ջուրը մտնելու:

Իսկ Դանիելը… հիացրեց, հիացավ, ապրեց, վայելեց ջուրը, լողավազանը: Սկզբում լողում էր փրկօղակով՝ ընդամենը մի քանի րոպե, հետո իր որոշմամբ, ինքնուրույն հանեց փրկօղակը և սկսվեց վայելքը: Հրաշալի լողում է, չունի վախ, անհանգստություն:

Օրվա գույնն ըստ Դավթի՝ կարմիր, ըստ Դանիելի՝ դեղին:

Օրվա գիր. Դավիթ Հովհաննիսյան

Ճկուն, ակտիվ, շարժուն և բլբլան Դավիթ:

-Տեսե՛ք, տեսե՛ք, է՜հ, չտեսա՞ք, էլի անե՞մ,-դժգոհում է ու էլի, էլի ու էլի: Չի թողնի, որ հայացքդ թեքես, պիտի նայես իրեն, որ գոհանա, որ շոյվի:

Դավիթն իր բնական վիճակում է, ոչ մի սարքովի, արհեստական գործողություն չկա նրա առօրյայում: Ինքն է ու իր աշխարհը` գլուխկոնծի տալով, գնդակի պես թավալգլոր լինելով, խոսքով-զրույցով, համ ու հոտով:

Ձյունն էլ որպես նվեր, ուրախություն ու երազ

-Ձյուն եմ ուզում կտա՞ս, թե՞ վերցնեմ,-հարցրեց:

-Վերցրո՛ւ:

Վերցրեց, ուսումնասիրեց, բերանը դրեց.

-Քո նման համով հոտ ունի, քեզ ու ձյունին էնքան եմ սիրում, որ պաչիկ կանեմ:

 

Պաչիկներ քեզ, իմ ձյունե Դավիթ:

Դավիթ մի՛ ասա, մի կրակ ասա

Սեդայի ու մի խումբ սովորողների հետ իմ սիրելի մարզադահլիճում հեծանիվ էինք վարում: Հեծանվորդները շուրջպար էին բռնել՝ կենտրոնում օղակ պտտող Դավթի շուրջը: Գիտե՞ք՝ ինչ ասաց Դավիթը, երբ ես նրան օղակ պտտել էի սովորեցնում: Ասաց, արի հիմա խաղանք Նապաստակ-նապաստակ: Ասացի՝ ինչպե՞ս, Դավիթ ջան: Կարևոր հանդիսավորությամբ Դավիթը կանչեց ընկերներին.

-Եկե՛ք այստեղ, ո՞վ է ձեզնից կարողանում դաշնամուր նվագել: Մեկդ նվագեք, որ մենք օղակների միջով անցնենք: Անպայման դաշնամուր է պետք: Թե չէ, չի լինի: